Türkiye’nin en işlek caddesi olan İstiklal Caddesi’nde meydana gelen patlamanın tesirleri sürüyor. Patlamanın olduğu yerde oluşan çukurun üzerine geniş bir tahta konuldu ve bir örtü örtüldü. Ziyaretçiler o örtünün üzerine kırmızı karanfil bırakırken, patlamadan etkilenen esnaf ise bu görüntüyü kırılan camlarının gerisinden izledi.
Esnaf caddenin bir an evvel eski haline gelmesini istiyor. Patlama noktasında her oluşan kalabalık onlara patlamada ölen ve yaralananları hatırlatıyor.
ESNAFIN ÜÇÜNCÜ PATLAMA KAYGISI: YA OLURSA?
Gün uzunluğu caddeyi ve orta sokakları dolaştık. Cadde esnafının kendi ortalarında yaptığı sohbetleri dinledik. Bazen çay içtiğimiz bazen de yemek yediğimiz işletmelerde onlarla sohbet ettik. Patlama esnafın birçoklarında ‘şok edici bir tedirginlik’ yaratmış. Patlamanın olduğu yere on metre aradaki kuaförde çalışan bir bayan, kalabalığı görünce ağlamaya başladı. Çalışma arkadaşı, “Neden ağlıyorsun?” sorunca “Aklıma geldi” yanıtını vererek hızla içeriye koştu.
Esnafta “eskisi üzere olma ihtimali zor” görüşü hâkim. Caddede 1977’den beri simit satan Hilmi Korkmaz’la konuştuğumuzda da bu, en çok dikkat çektiği konu oldu. Çünkü bu Korkmaz’ın yaşadığı ikinci patlamaydı ve her patlamada simit tezgahının camları kırıldı. Bu tedirginliğin bir diğer nedeni ise 2016’daki saldırı sonrasında gelen ikinci patlama. Esnafa göre ikinci saldırı engellenemedi, üçüncüsünün engellenmesi ihtimali de düşük görünüyor. Gerekçesi ise polisin ilk gün “ikinci bir patlama olabilir, sokakları boşaltın” uyarısı. Bu durum, daha sonra ‘güvenlik sağlandı, normale dönüyoruz’ denilse de çevredeki esnaf arasında “yine de dikkatli olacağız” olarak yorumlanıyor.
‘BU SENİN DEĞİL DEVLETİN PROBLEMİDİR?’
Esnaf sohbet ederken, “Bu senin benim sorunum değil, bu devletin problemidir” sözleriyle birbirlerine telkinde bulunuyor.
Öfkeli olanlar da var. Onlara yaşananları sorduğumuzda, genel olarak “Ne konuşacağız. Ne konuşsak boş. Zati herkes konuşuyor” cevabı veriyor.
Patlama, havanın sıcak olduğu ve on binlerce kişinin gezmek için Taksim’e geldiği bir günde meydana geldi. Taarruzun yapıldığı 16.20 sonrasında kısa müddette İstiklal Caddesi boşaltıldı. Caddeye çıkan bütün orta sokaklar kapatıldı. Polisin ‘ikinci bir patlama’ ikazından sonra esnaf kepenklerini kapattı, işyerlerinde beklemeye başladı. Güvenlik sağlandıktan sonra işyerlerinden çıkmalarına müsaade verildi. Fakat çıkanlar da koşarak Taksim’i terk etti.
Bugün Taksim’in art sokaklarında dolaşırken kalabalıklara rastlayamadık. Fakat birebir şeyi İstiklal Caddesi için söylemek mümkün değil. Zira cadde, orta sokaklara nazaran kalabalıktı. Caddede bulanların büyük çoğunluğu ise turistlerden oluşuyordu. Yeni gelenler caddede kalacakları otellere yanlışsız giderken polis tarafından çantaları arandı. Otelden çantasıyla çıkan ve bölgeyi terk edenler de koşar adımla yürürken yeniden polisler tarafından caddede aramaya tabi tutuldu.
‘NE OLUR NE OLMAZ’
Taksim’in orta sokaklarında neredeyse kimse yoktu. Kafe, bar ve restoranlara uğrayan az sayıda insan ise havanın sıcak olmasına karşın içeride oturmayı tercih etti. Münasebetleri ise emsal: “Ne olur ne olmaz.”
Caddede sık sık rastladığımız dilenciler bile görünmüyordu. Dükkanların önünde oturan, uyuyan ve buralarda yaşayan evsizler de daha inançlı olan kuytu sokakların köşelerine sığınmıştı. Orta sokaklarda rastladığımız bir evsiz, “Biz artık buralardaki sokaklarda bile yaşamaya korkuyoruz. Ben ara sokaklarda gezerim” karşılığını verdi.
Esnaf ortasında sokakların en az 6 ay boyunca boş olacağı istikametinde fikir birliği var. Sokaklarda polis telsizlerden gelen anonslar her duyulduğunda, esnaf dikkat kesiliyor. Taksim’de fikrini sorduğumuz bir seks emekçisinin verdiği karşılık ise “Allah hepsinin belasını versin” oluyor.
Ara sokaklardan saat 21.30’da tekrar İstiklal Caddesi’ne döndüğümüz sırada caddeye çıkan bütün orta sokakların girişine polis barikatları kuruldu. Cadde “temizlik yapılacak” gerekçesiyle boşaltıldı.
